تنهایی
دختر كوچكی هر روز پیاده به مدرسه می رفت و بر می گشت. یک روز صبح
که هوا زیاد خوب نبود و آسمان نیز ابری بود، دختر بچه طبق عادت همیشه
، پیاده به سوی مدرسه راه افتاد.
بعداز ظهر كه شد، هوا رو به وخامت گذاشت و طوفان و رعد و برق شدیدی
درگرفت. مادر كودك كه نگران شده بود مبادا دخترش در راه بازگشت از طوفان
بترسد یا اینكه رعد و برق بلایی بر سر او بیاورد ، تصمیم گرفت كه با اتومبیل
به دنبال دخترش برود.
با شنیدن صدای رعد و دیدن برقی كه آسمان را مانند خنجری درید، با عجله
سوار ماشینش شده و به طرف مدرسه دخترش حركت كرد. وسط راه، ناگهان
چشمش به دخترش افتاد كه مثل همیشه پیاده به طرف منزل در حركت بود،
ولی با هر برقی كه در آسمان زده می شد، او می ایستاد، به آسمان نگاه
می كرد و لبخند می زد و این كار با هر رعد و برق تكرار می شد.
زمانی كه مادر اتومبیل خود را به كنار دخترك رساند ، شیشه پنجره را پایین
كشید و از او پرسید: "چه كار می كنی؟ چرا همین طور بین راه می ایستی؟"
دخترك پاسخ داد،" من سعی می كنم صورتم قشنگ به نظر بیاید، چون
خداوند دارد مرتب از من عكس می گیرد."
دست تقدیر 
